Ciao arquitecto. Adeus, Luisiño!

“Se non sapete cosa fare date palla a Suárez.”
Helenio Herrera.

O meu amigo Rubén García-Loureda vén de me contar que morreu o noso Luisiño Suárez e que o FC Internazionale Milano (a súa Casa, como o Dépor era a Casa de Arsenio Iglesias) puxo no seu Twitter de relembranza as acaídas verbas de Helenio Herrera, o mister co que Luisiño foi o único galego Balón de Ouro e mellor futbolista europeo: “Se non sabes que facer dálle o balón a Suárez”.
Claro é que o Rubén e máis eu falamos de ouvidas. Das que sentimos contar a carón nosa polos pais, nais e achegados, na Coruña e na Galicia toda (velaí as homenaxes neste domingo do Celta e do Racing). Daquelas mozos e mozas dos anos 50 e 60, privados de súpeto do xogo do Luisiño (eles que foran antes privados de tantas cousas), que só pertenceu ao Dépor unha única tempada (1953-54) antes do traspaso do de Monte Alto ao Barça.
Velaí que me haberán permitir a lembranza dunha conversa que tiven co meu pai, Juan Antonio, a primeiros deste século: “Foi moi bo para o noso Deportivo que Fran ao final quedase aquí. Na nosa época ninguén evitou que Luisiño Suárez fose para o Barça”. Sen dúbida meu paiciño falaba, con licenza do grande Chacho, de dous dos mellores xogadores galegos da historia do fútbol, Luís Suárez Miramontes e Fran González Pérez. Sexa como for, non falou de ningún terceiro naquela conversa.
Na Europa dos 50 e 60 o coruñés serviu como xogador sete tempadas no Barça (1954-1961), nove no Inter (1961-1970) e tres na Sampdoria xenovesa (1970-1973). Co Inter (mal que nos sinta, a súa Casa) gañou dúas Copas de Europa e tres campionatos italianos.
Despois Luís Suárez foi adestrador seis meses do Dépor (1978-79) e chegou adestrar á selección estatal, primeiro sub 21 e despois a absoluta (1988-1991). Nesta andaina, como como tantos galegos e cidadáns do Estado español que non desenvolven a súa actividade ou non son visíbeis en Madrid e no palco do Bernabeu, foi inxustamente criticado pola prensa da capital do Estado, liderada na altura polo asturiano José María García.
E, ao mellor, esa etapa na selección estatal danou inxustamente a súa imaxe e arrefriou o recoñecemento que o Dépor como clube, A Coruña como cidade e Galicia como País lle adebedan ao noso Luisiño.
Velaí que sexa urxente reparar esta inxustiza co noso único Balón de Ouro.
Ciao, arquitecto. Adeus Luisiño!