A indignidade de Juan Carlos de Borbón

A Fiscalía adscrita ao Tribunal Supremo estatal vén de arquivar as pescudas, abertas a respecto de indicios que incriminaban ao Borbón, en relación coa recepción, disposición e administración de determinados fondos. Considera a Fiscalía que non ha formular querela criminal por considerar que os feitos investigados non constitúen delicto. Nalgunha ocasión por non existir máis ca indicios non conexos ou por existir indicios de infracción tributaria administrativa e non de delictos fiscais. Noutras constátanse feitos constitutivos de delicto, mais decláranse prescritos. E noutras considérase que os feitos non poden ser obxecto de persecución penal por ter desfrutado de inviolabilidade o Emérito até o 18 de xuño de 2014, data na que cesou pola súa demisión, na Xefatura do Estado.
A investigación coida probado que o 08.08.2008 (data con evidentes evocacións esotéricas) a Fundación panameña Lucum (creada días antes tendo como beneficiario dos seus fondos ao Emérito e, faltando el os seus fillos, incluído o actual Xefe do Estado) abriu unha conta bancaria na banca Mirabeaud e que nesa mesma data o rei saudí Abdala bin Abduladiz transfería á devandita 100 M USD (algo menos de 64,9 M€) en concepto de doazón (agasallo, na suposta tradición das Monarquías árabes, segundo foi reflectido nunha memoria xustificativa da operación, simultánea á mesma). Tamén ficou probado que o Emérito ingresou en efectivo na mesma conta no 2010 algo máis de 1,4 M€, que lle foran achegados polo sultán de Bahrein, cantidade que levou no peto polos aeroportos ao abeiro do seu pasaporte diplomático. E tamén a transferencia dos activos todos da Fundación Lucum (saldos bancarios en euros, francos suizos, USD e valores mobiliarios) a unha conta bancaria nas illas Bahamas como “doazón irrevogábel a prol de Corinna zu Sayn-Wittgenstein”.
A Fiscalía considera que non existen indicios para considerar que a suposta doazón do rei árabe estea vencellada a supostas comisións pola construción da alta velocidade ferroviaria entre Makkah e Medinah, malia coincidir no tempo coa apertura da fase II do proxecto e as manifestacións da amiga alemá do Borbón, que declarou terlle ouvido que a el lle pertencían por comisións dese negocio “50 M€”. Xa que logo, non coida que este feito integre un delicto de corrupción nos negocios, mais si un delicto de suborno pasivo impropio, que pena aos funcionarios públicos que acepten agasallos de terceiro por mor de desenvolver o cargo que desenvolven. O agasallo de máis de 1,4 M€ do sultán de Bahrein tamén integraría este tipo delictivo, seguindo á Fiscalía. E, en último de contas, a transferencia de todos os activos da Fundación Lucum (65 M€) ao dispor da Sayn-Wittgenstein constituiría un delicto de branqueamento de capitais, ao “legalizar” fondos de nidia orixe delictiva.

A inviolabilidade do Xefe do Estado como garantía da súa impunidade
Malia existir indicios racionais e sostíbeis de dous graves delictos de suborno pasivo impropio e doutro de branqueamento de capitais, a Fiscalía mesmo constata que o delicto de branqueamento dos capitais achegados polos monarcas árabes, desenvolvido no 2012, resolvía o problema da prescrición dos dous supostos agasallos, por se tratar dunha eventual continuidade delictiva. Tiñamos, entón, a Juan Carlos de Borbón fronte á eventual imputabilidade de tres graves delictos, mais aquí batemos coa inviolabilidade do Xefe do Estado, recoñecida no artigo 156.3 da Constitución do Estado español.
Na doutrina xurídico-constitucional (e diso podemos dar fe todas as persoas que estudamos Dereito) considerouse case sempre a inviolabilidade como a imposibilidade de acusar ao Xefe de Estado de delictos desenvolvidos no exercicio do seu cargo, pois todas as súas decisións han ser sometidas ao refrendo, quer da Presidencia do Goberno do Estado ou dalgun/nha titular ministerial, quer das Presidencias do Congreso e dos Parlamentos territoriais, para elixir aos Presidentes dos Gobernos do Estado e autonómicos.
Mais a Fiscalía neste caso segue a doutrina do Tribunal Constitucional, que decidiu en dúas sentenzas de 2019 (cando xa caducaran ou estaban para caducar os mandatos de catro dos seus membros) estender o perímetro da inviolabilidade a todos os actos de natureza pública ou privada de El Rei mentres desenvolvese o seu cargo. Ou sexa, decidir que Juan Carlos de Borbón está exento de toda responsabilidade por calquera acto anterior ao 19.06.2014.
A vixente Constitución pois, valida todo comportamento delictivo do anterior Xefe do Estado e legaliza o seu ilexítimo enriquecemento. Mesmo se tivese matado alguén non habería pagar por iso. É moi difícil, desde logo, encaixar esta construción xurídica na arquitectura dun Estado democrático de Dereito.

O fondo da illa de Jersey
A Fiscalía desbota que a constitución no 2004 (e máis a súa administración e disposición posteriores) dun trust (fondo fiducario) na contía de 10,2 M€ por Romero Maura, amigo de Juan Carlos de Borbón poida ser delictivo, por considerar que o Xefe do Estado só sería beneficiario no suposto eventual do seu derrocamento. Malia esta aparente realidade e recoñecendo o xogo da prescrición, as pescudas xudiciais determinan a case total probabilidade de que os fondos de orixe para a dotación deste trust viñan doutros dous fondos, creados no 1995 e 1997, dos que Juan Carlos de Borbón era beneficiario.

Agasallos da Fundación Zagatka e doutras persoas
Inviolábel até xuño de 2014, é incríbel que Juan Carlos de Borbón aceptase posteriormente transferencias e agasallos en viaxes, gastos sanitarios, etc., sen liquidar as correspondentes cotas tributarias no Imposto de Doazóns. De non ser que se dean nel, ao tempo, a conciencia de delongar a súa impunidade e a convicción de que o diñeiro que lle enviaban era, en realidade, diñeiro da súa propiedade que outros administraban e que só voltaba a quen pertencía.
Allen Sanginés transferiu a prol do Emérito 1.019.000 € desde xuño de 2014 á fin de 2018. Juan Carlos de Borbón pagou en declaracións complementarias do Imposto de Doazóns algo máis de 559.000 € en decembro de 2020. Pola súa banda, o Borbón recibiu da Fundación Zagatka, administrada polo seu curmán Álvaro de Orleáns, máis de 10 M€ en viaxes, gastos sanitarios, etc.. O Emérito pagou en cadansúas declaracións complementarias do mesmo imposto e dos mesmos exercicios (2014 ao 2018) algo máis de 4,5 M€ a primeiros de febreiro de 2021.
Cando regularizou o Emérito estas débedas tributarias xa existía a investigación a respecto das contas da Fundación Lucum en Genêve e xa estaba notificada ao seu avogado (verán de 2020). Xa que logo, considerar que non existiu delicto fiscal (que esixe só 120.000 € por ano e imposto, pensemos que o Emérito regularizou case 5,1 M€ distribuídos en cinco exercicios) por ter regularizado antes do coñecemento polo suxeito pasivo das dilixencias de investigación constitúe un criterio certamente hipergarantista que deita dúas interrogantes: i) por que non se aplica cos demais contribuíntes? e ii) por que non se abriron polas Axencias Tributarias competentes procedementos de inspección ou actuacións de comprobación que interrompesen prescricións e evitasen o efecto das eventuais regularizacións?

Unha persoa indigna, unha Institución degradada, un Estado parcial e disfuncional
It´s good to be the king, dicía Louis XIV na longametraxe de Mel Brooks History of the World. O aparello do Estado funcionou ben para impedir a xustificada persecución penal do anterior xefe do Estado, tanto no que atinxe á Fiscalía (“la fiscalía te la afina”, conspirou o ex ministro Jorge Fernández Díaz contra as lexítimas institucións catalás) como ás Axencias Tributarias. Paira no ambiente que a Institución monárquica está fóra do control democrático e que a Lei non se aplica igual para todos. Que llelo digan senón aos presos políticos e exiliados cataláns, ao president Torra ou ao Pau Juvillà.
Pola súa banda a Institución monárquica, que constitúe o núcleo do propio Deep State confirmou a súa escolla pola opacidade, pola falla de respecto pola intelixencia da xente e pola parcialidade, mentres ningún partido do réxime propón regras claras que impidan outravolta a impunidade dun Xefe de Estado.
O que si ficou ben clariño é a indignidade de Juan Carlos de Borbón como Xefe do Estado, o que habería ser o primeiro funcionario público, o primeiro servidor da cidadanía. E seica só temos albiscado a parte emerxida do iceberg.

PSOE e Unidas Podemos contra o autogoberno galego

O Congreso dos Deputados vén de aprobar o proxecto de lei contra a fraude fiscal que penaliza no IRPF as vendas dos bens que recebimos dos nosos ascendentes ou cónxuxes a medio de pactos sucesorios (de mellora ou apartación) se as facemos antes da morte das persoas que nolos transmitiron. Deste xeito haberíamos pagar como incremento patrimonial no IRPF pola diferenza entre o prezo polo que vendemos e polo que adquiriu o noso pai ou avó, no canto de facelo polo valor consignado no pacto sucesorio.
A reforma atenta contra un principio básico da propia lei do IRPF: que non sexan gravados no IRPF feitos impoñíbeis xa gravados noutro Imposto, como neste caso o de Sucesións. Porque someter a unha dupla imposición (IRPF e Sucesións) este suposto incremento patrimonial, ademais de atentar contra este principio esencial do IRPF, vulnera o artigo 31 da Constitución, en canto trata diferente a quen adquire por negocio xurídico sucesorio entre vivos (pactos sucesorios) e a quen adquire por causa de morte, contra o que dispón o Dereito Civil galego, que é quen determina os feitos impoñíbeis para os efectos fiscais.
Até hai poucos anos a Axencia Tributaria Estatal obrigaba tributar por incremento patrimonial no IRPF ás persoas que transmitían os seus bens ás descendentes ou cónxuxes a medio de pactos sucesorios, aplicando a norma das doazóns e descoñecendo a plena aplicabilidade do Dereito galego, que recoñece a posibilidade de transmitir bens en vida (descoñecida no Dereito Civil estatal) e suxeita esta transmisión sob a norma fiscal da sucesión no canto da norma fiscal da doazón. O traballo do Despacho que dirixo, en coordinación coa Asesoría Bieito de Ourense, foi determinante para que, primeiro o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia e, despois, a decisiva sentenza do Tribunal Supremo de 09.02.2016, determinasen que os pactos sucesorios non eran doazóns e, xa que logo, que as persoas transmitentes dos bens obxecto de mellora ou apartación non pagarían por incremento patrimonial no IRPF.
Mais agora, partindo dunha desaquelada presunción de fraude, preténdese facer pagar por incremento patrimonial no IRPF a quen venda un ben en vida da persoa que llelo transmitiu por pacto sucesorio, o que supón unha emenda á totalidade á autonomía lexislativa do noso país. Porque temos autogoberno abondo para definir as consecuencias xurídicas do noso Dereito Civil e máis a súa fiscalidade sucesoria.
A agresión ao autogoberno galego é moi grave, porque na práctica trátase de inviabilizar o dereito que temos de recebir a nosa herdanza en vida e actuar como donos desde o primeiro momento. Latexa ese espirito xacobino da esquerda española, que desconfía da pluralidade lexislativa das distintas nacións que compoñen a irresolta plurinacionalidade española.
Rematamos preguntándonos, canda Julio Iglesias, esgrevio xurista e alcalde de Ares: u-la opinión do PSdeG?

O imperio español e as súas elites extractivas

España nunca foi nación nin unión estábel e voluntaria de países e cidadáns.

Algo de historia
Castela sempre xogou ser un Imperio. Ben o saben os cataláns, que loitaron até a morte no 1714 sabedores da que lles viña enriba. Tamén os fillos da Euskal Herria defensores do equilibrio social das leis vellas, sobre todo na guerra de 1833-1840. Ou os portugueses cando recuperaron a súa independencia no 1640, xusto cando andaluces e cataláns revolvíanse tamén en defensa das asúas liberdades. En canto a Galicia axiña entendeu que a unión persoal do reino de Galicia co de Castela na persoa de Fernando III (II de Galicia) no 1230 ía supor a asimilación… Velaí as revoltas galegas de 1369 e 1474, cando amplos sectores da aristocracia e da burguesía vilega galegas defenderon a reunificación galego-portuguesa e o noso afastamento de Castela. Velaí a revolta cívico-militar galega de 1846, que quixo restaurar as liberdades galegas e a xustiza social fronte á ditadura borbónica de Narváez.
A Coroa de Castela exportou ás Indias as institucións propias do vicerreinado concibidas para a opresión do reino de Galicia: Adiantados Maiores ou Gobernadores e Capitanías. E, despois do setembro a lume e ferro de 1714, ocupada pola rapacidade dos Borbóns, deseñou unha España peninsular gobernada desde a mentalidade do Imperio.
E, como dicía o castelán Nebrija, siempre fue la lengua compañera del Imperio. A imposición do castelán non foi un invento de Franco. Porque xa os Borbóns do XVIII consagraron a exclusividade da lingua castelá nas escolas públicas e privadas. En 1896 a lei impuxo a prohibición do catalán, euskera, galego e asturiano nas comunicacións telefónicas.

A radialidade das comunicación peninsulares
O primeiro Borbón, Felipe V, despois de derrogar as liberdades catalás, valencianas, mallorquinas e aragonesas, aplicouse á tarefa de definir unha rede de estradas penisular radial, con centro na entón pequena vila de Madrid, malia constituír (daquela e hoxe en día) os eixos atlántico (galego-portugués), cantábrico, mediterráneo e o do val do Ebro os vectores que conectaban os territorios produtivos.
O Estado liberal do século XIX trasladou esta radialidade á rede ferroviaria, até chegarmos ao AVE actual, que penaliza o transporte de mercadorías a respecto do de pasaxeiros e prioriza até o absurdo o hub madrileño. Lembremos os 6.200 M€ (máis dun billón -con “b” de burro- das vellas pesetas) que os fondos europeos destinados ao reequilibrio territorial soterraron no novo aeroporto de Madrid-Barajas. Ou o resgate das “súas” autoestradas madrileñas.
A teimosía do Imperio en manter a radialidade chega ao absurdo de pretender que o eixo mediterráneo pase por Madrid ou pola recente priorización da alta velocidade ferroviaria Lisboa-Madrid na cimeira luso-española do último outubro, priorización decididamente rexeitada por un Goberno portugués que sabe que a súa prioridade, canda as da cooperación transfronteiriza europea, é o eixo Compostela-Vigo-Porto-Lisboa.

Recentralización económica e dumping fiscal
Foi, pois, un proxecto imperial e non inclusivo o que empoderou Madrid como capital política e centro do sistema de infraestruturas do Estado. Como vén de lembrar Ferran Martínez en Valencia Plaza, desde mediados do século XX (engadiríamos nosoutros que, nomeadamente, dende a involución territorial de 1981-82) estas foron as pancas para converter Madrid no centro neurálxico das finanzas, a sede das grandes empresas españolas (fenómeno radicalizado ad infinitum despois da ondada privatizadora das empresas públicas da SEPI nos últimos anos de goberno de Felipe González e primeiros do aznarato). Hoxe en día Madrid é a sede de máis da metade das principais 1.000 empresas españolas. O 60% das licitacións publicas son adxudicadas a empresas con sede en Madrid. Case o 30% dos funcionarios públicos e o 21% dos empregados máis cualificados traballan na rexión madrileña. Malia ter só 1,6% do territorio amorea un 19,2% do PIB estatal e absorbeu o 85,2% do investimento directo exterior. A súa renda per cápita anual está por riba dos 35.000 €, un 36% por riba da estatal e un 16% por riba da europea. E todos estes números cunha participación industrial no PIB madrileño de só un 10%.
O Estado das Autonomías ofreceulle a Madrid, ademais, a posibilidade de se converter nunha comunidade autónoma con competencias fiscais equiparábeis a calquera outro territorio, cando o efecto-sede da súa cualidade de capital política e centro neurálxico aconsellaba: i) reducir o devandito efecto-sede descentralizando institucións e servizos públicos ou favorecendo a especialización doutras cidades, como ocorre nos sistemas federais alemán, australiano ou canadiano, e ii) definir Madrid como distrito federal ou como parte de Castela, evitando a posibilidade do actual dumping fiscal.
Porque a inducida retroalimentación da economía madrileña xerada polo efecto sede, xunto cos amplos investimentos públicos dos que se beneficia e unha política económica que privatiza servizos e afonda nas desigualdades, mesmo intramadrileñas (moitos soldos nos sectores de coidados e hostalería son verdadeiramente baixos) atraeron a Madrid a residentes doutros territorios de grandes rendas e patrimonios, para desfrutar do seu marco fiscal favorábel ás grandes fortunas, quer no IRPF e Patrimonio, quer no Imposto de Sucesións.
Das resultas do proceso de recentralización económica, potenciación do efecto sede e hub de toda caste de infraestruturas de transporte e dumping fiscal Madrid baleirou a Meseta e está a piques de baleirar o propio Estado español, nun continuo efecto aspirador.
Convén precisar que este proceso, como xa vimos, ten raiceiras na antiga Coroa de Castela, continuou cos Borbóns, afondou co Estado liberal, a Restauración e o franquismo e presidiu a xestión dos gobernos do PP e do PSOE durante toda a transición, sen que a esquerda española fixese a menor autocrítica a este proceso, agás puntuais críticas do último goberno socialista andaluz.
Certo é nos últimos cinco anos xurdiu unha potente crítica desde a Generalitat valenciana, gobernada polo PSPV e Compromis, alicerzada polos estudos do Instituto Valenciano de Investigacións Económicas. Unha crítica que, por primeira vez desde posicións socialistas, relaciona o efecto sede ou aspiradora co dumping fiscal, sen analizar illadamente este.
Cando isto escrebo recebín unha mensaxe de whatsapp vía un persoeiro da Federación Socialista madrileña que denuncia que a deterioración dos servizos públicos madrileños só é posíbel pola recadación inducida polo efecto-sede, mais considera que Madrid constitúe o laboratorio da dereita española para todo o Estado desa deterioración como vía á súa redución e privatización. Benvidos á realidade.

As solucións políticas
Sen o PSOE, pola súa posición fulcral no taboleiro político, non será posíbel unha solución político-territorial a este problema. Neste senso, esa concienciación da periferia socialista é positiva, mais non é abondo, nin serve para achegarmos unha solución. Non mentres sexa tabú a Institución monárquica, chave de bóveda do sistema do palco do Bernabeu e a descentralización real do Poder político e económico.
Como vén de escribir no seu blog Iñaki Anasagasti (aloxado no xornal vasco Deia) Madrid constitúe a sede das elites extractivas do Estado: a Casa Real, o corpus político, moreas de altos funcionarios, cimeira xudicial e militar, consellos de administración e principais asesores das maiores empresas… Unha poboación que non produce, mais que precisa de moreas de recursos. Unhas elites que manteñen o poder económico e político (goberne quen goberne na praxe, vid. caso Pérez de los Cobos), que manexan o Deep State e que, como di Anasagasti “…no conciben un modelo territorial que no rodee la Puerta del Sol, pero además han sido capaces de generar un proyecto de Estado que aglutine a los que ellos llaman la periferia que cada vez más, es aquello más allá de la M-30”.
Estas elites abusan da xente e mesmo traizoan á propia cidadanía do Estado, como ten escrito recentemente Paul Preston, mais foron quen a partillar cosmovisión con sectores populares previamente encirrados contra os soberanismos catalán, vasco, valenciano ou galego, os sectores do “a por ellos”, que son os que máis sofren do absurdo deste Estado dominado por esas elites extractivas do palco do Bernabeu. Mais este consenso entre moitos dos de embaixo cos de enriba só é posíbel porque España non construíu ao longo da historia unha convivencia democrática de cidadáns, senón un Imperio de súbditos.
Se a esquerda española entendese que a chave do progreso económico, da liberdade e da xustiza social pasa pola reformulación dos Poderes políticos e económicos do Estado en chave federal ou confederal (e sempre plurinacional) habería unha oportunidade para esa transformación. Mais, despois do camiño que adoptou o PSOE despois do discurso real do 3-Ou, despois do seu apoio ao 155 e da súa defensa da irresponsabilidade e corrupción monárquicas, os soberanistas periféricos temos dereito a ser desconfiados.
Estou con Iñaki Anasagasti cando di que España estará máis perto dunha reorganización en chave federal e plurinacional que viabilice mesmo a súa economía e a súa débeda se Catalunya acada de vez a súa independencia. Porque, como dixo o político do PNV “…si el 20% del PIB estatal desaparece España tendrá que cambiar de modelo de gestión, sí o sí”.

A cidadanía galega non terá que pagar como ganancia patrimonial polas herdanzas entre vivos propias dos pactos sucesorios de Galicia

A Coruña, 11 de febreiro de 2016. As herdanzas recibidas mediante pactos sucesorios entre vivos non tributarán no IRPF como ganancia patrimonial. Así o acaba de dictaminar o Tribunal Supremo ao darlle a razón a un contribuinte que se acollera á modalidade do apartamento, prevista no Dereito Civil de Galicia, para transmitirlle en vida aos seus herdeiros a lexítima que lles correspondería.

O Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TXSG) déralle antes a razón ao contribuinte, pero a Administración Tributaria estatal recorreu en casación perante o Supremo, que acaba de confirmar de xeito definitivo a resolución do TSXG que recoñece este dereito especial dos galegos que se acollen a pactos sucesorios como o apartamento ou a mellora.

O Tribunal Supremo aclara de vez que os pactos sucesorios de mellora e apartamento do Dereito Civil de Galicia non tributan no IRPF das persoas (normalmente pais ou avós) que fan a disposición patrimonial, como ata o de agora consideraban tanto a Axencia Estatal da Administración Tributaria (AEAT) como a propia Administración do Estado, descoñecendo o inequívoco sentido do preceptos do Dereito Civil galego. Con esta sentenza péchanse de xeito definitivo os conflitos tributarios xerados pola equivocada cualificación dos pactos sucesorios levada a cabo pola Administración Tributaria, que conducía aos contribuíntes galegos a unha indebida tributación das súas herdanzas no IRPF.

Segundo o letrado coruñés Xoán Antón Pérez-Lema, que representou os intereses do demandante, “esta sentenza dálle moita seguranza xurídica ás institucións sucesorias galegas, moito máis flexíbeis ca as estatais e moito máis conectadas coas modernas tendencias a prol dunha meirande liberdade sucesoria”. Para Pérez-Lema, “Galicia é un bo país para a sucesión”, xa que esta resolución firme do Supremo, “xunto co propio marco fiscal galego para o Imposto de Sucesións, farán moi competitiva a nosa normativa a respecto doutros países e territorios”.

Apartamento e mellora

O apartamento e a mellora están regulados na Lei de Dereito Civil de Galicia e teñen efecto en vida do causante. O primeiro permite acordar a adxudicación en vida de bens da herdanza a quen no momento da celebración do pacto tivese a condición de herdeiro forzoso, a cambio de que este renuncie de xeito irrevogábel a esta condición. Co pacto de mellora poden adxudicárselle bens concretos a un descendente. Este tipo de pactos en vida están prohibidos no Dereito Civil común, que rexe en todo o Estado agás Galicia e os restantes territorios cun dereito civil propio (Euskadi, Navarra, Cataluña, País Valenciano, Illas Baleares e Aragón).

A actuación profesional do despacho coruñés Pérez-Lema desenvolveuse en colaboración coa Asesoría Bieito de Ourense, o director do cal, o economista Bieito Seara, representou ao demandante na reclamación administrativa perante o Tribunal Económico Administrativo de Galicia.

NOTA 1: pode descargarse aquí a sentenza do Tribunal Supremo: Sentenza do Tribunal Supremo de 09-02-2016.

NOTA 2: o venres 12 de febreiro fun entrevistado en directo no programa “Área pública”, da Televisión de Galicia. Deixo aquí o enlace, onde se comeza a falar deste tema a partir do momento en que se cumpren 1 hora 18 minutos e 30 segundos de emisión.

A voltas co Imposto de Sucesións

Até agora único Goberno galego que aprobou unha reforma para reducir substancialmente o Imposto de Sucesións (IS) nos casos de herdanzas entre ascendentes, descendentes e cónxuxe/parella de feito foi o de coalición entre socialistas e nacionalistas liderado por Emilio P. Touriño e Anxo Quintana, que eximiu de impostos aos herdeiros deses grupos familiares que percebisen 125.000 € ou menos de base impoñíbel do imposto.
A chegada de Feijóo, pola contra, supuxo un incremento moi notábel desta exacción fiscal pola fixación de valores para os bens absolutamente alleos á realidade dun mercado minguante. Custou dun grande esforzo por parte da avogacía galega acadar dos tribunais a moi substancial moderación destes valores, que gravaron nomeadamente a unhas clases medias xa dabondo castigadas pola Grande Depresión.
Mais agora o Parlamento de Galicia incrementou esta exención para os mesmos grupos familiares até 400.000 €/herdeiro. Unha medida absolutamente electoralista que chega tarde de máis, tendo en conta o peso da pasada exacción fiscal na cidadanía. Malia que non deixe de presentar oportunidades para moitas persoas. Porque contar cun Dereito Civil de noso permítenos distribuír parte ou toda a nosa herdanza en vida, a medio de pactos sucesorios que tributan polo IS. Ademais, quen dispoña en vida de todo ou parte da súa herdanza non ten que pagar por IRPF, segundo a doutrina do noso Tribunal Superior. Vantaxes da singularidade e do autogoberno.
Ábrese, pois, un tempo de oportunidade para poder planificar as sucesións, tendo en conta que unha sentenza do Tribunal de Xustiza da UE cuestionou o distinto trato entre residentes e non residentes neste imposto, polo que é probábel que en poucos anos haxa que abordar unha reforma da súa normativa.
O imposto de sucesións ten moi relativa importancia recadatoria e até de agora ten gravado, nomeadamente, ás clases medias. Porque as grandes fortunas adoitan adoptar fórmulas fiscais varias, só ao seu alcance, que lles permiten safar da súa exacción. É, xa que logo, moi dubidoso que este imposto teña algún efecto progresivo, sen prexuízo de que estea a gravar patrimonio adquirido cunhas rendas que xa pagaron IRPF no seu día.

A desmontaxe das axudas á dependencia

O parlamento do estado aprobou en decembro do 2006 a chamada lei de Dependencia, orientada ao apoio das persoas con dependencia severa ou grande dependencia (graos II e III). Axiña comprobouse que nacía cun financiamento insuficiente que cargaba o custo da meirande parte dos novos servizos na Xunta, entón dirixida polo bipartito. O sistema funcionaría máis a xeito cunha dotación de recursos programada e outorgándolle plena autonomía ao sistema galego de benestar para orientar os recursos ás necesidades da poboación dependente galega, moito máis precisada de axudas a coidadores familiares e centros de día. Indubidabelmente fican para a historia os erros de indeterminación e dirixismo de Zapatero e os esforzos do vicepresidente Anxo Quintana por dotar os novos servizos.
Malia isto, a fins do 2011 atendíanse no Estado 700.000 grandes e severos dependentes. Dende entón, Rajoy ten desenvolvido unha política de deconstrución que desfixo un sistema de atención individualizada para convertelo nun conxunto non integrado de respostas asistencialistas.
E Galicia non ten usado do seu autogoberno para blindar o tratamento dos seus dependentes, facendo seguidismo desta desmontaxe. Inflúe decisivamente o oneroso do pagamento do servizo da debeda pública polos altos tipos de xuro que se lle aboan a unha parte significativa e non amortizábel da mesma, herdanza da xestión da conselleira Fernández Currás.
UXT ven de denunciar que menos do 48 % dos dependentes galegos están a recebir algunha prestación. O servizo universal de transporte adaptado (ese popular 065 creado por Anxo Quintana que tanto facía pola autonomía persoal -viaxes aos centros de día, consultas médicas, piscinas…) dos dependentes galegos vén de ser reducido na fin deste inverno nun 70 %.
Mentres, amplíase o copagamento de servizos a milleiros de dependentes galegos con rendas absolutamente insuficientes, ao lles ponderar un patrimonio irreal, baseado nun valor absurdamente elevado de bens urbanos e rústicos que ninguén paga no mercado. O mesmo valor que está a penalizar á cidadanía galega cando liquida os Impostos de Sucesións e Transmisións Patrimoniais.